.:
چه روز های عجیبی ست!
همه جا پر است از فیلم ها و عکسهای مراسم عزاداری...
اینستاگرام را که باز میکنی، صفحه ات پر میشود از ویدیوی های مداحی!
پر از پست ها و استوری های هیئات!
سرشار از عکس نوشته های دلتنگی و غم!
و خالی از ذره ای رو راستی!
اما آیا واقعا هدف واقعه کربلا این بود؟
چرا از این همه سختی و رنج کربلا، فقط گذاشتن عکس و فیلم در صفحه ها نصیب مان شده؟
دل هایمان حسینی است یا پروفایل هایمان؟
به راستی که لبیک گویی مان واقعیست یا فقط در ظاهر اینگونه است؟
این چگونه لبیکی است که ظهر ها در مسجد و شب ها سینه زنان در دسته ها هستیم، اما در تمام طول سال اعمالمان حاکی از تمرد و سرپیچیست؟
حس میکنم میان یک عالم از آفتاب پرست های آدم نما، گم شده ام که یاد گرفته اند مناسب هر شرایطی تغییر رنگ دهند که خودشان هم میان این دنیای رنگارنگشان گم شده اند.
امیدوارم روزی رسد که دل هایمان حسینی شود نه صفحه هایمان!
آدم مذهبی نیستم.هرگز هم به خاطر هیچکس رنگ عوض نمیکنم.همه ی سال همینم که هستم.آدم باید یا اینوری باشه یا اونوری.نمیشه که لنگ در هوا باشی هم اینور باشی هم اونور.از آدم هایی که حزب باد هستن بدم میاد.کسانی که تا دیروز صدای آهنگ های رپ و مسخره شون گوش فلک رو کرد میکرد حالا حسینی شدن و با آهنگ های مداحی مخ آدم رو به فنا دادن و تو کوچه خیابون ها جولان میدن.
چه خوبه که آدم همیشه یکرنگ باشه نه مثل آفتاب پرست صد رنگ.البته صد رحمت به آفتاب پرست.